Нябёсная гара. I мы па ёй імкнем...
Ты за руку мяне трымаеш моцна, дружа.
Хоць ты і сябар мне, ды мы з табой засьнем
не па-сяброўску, не, не па-сяброўску дужа –
спляценьнем стомных цел у паяднаньні душаў.
Дыханьне мітусіцца, й голас твой дрыжыць –
ты страчваеш сябе, дзівосны парыжанін,
і... набываеш нас. О, як пякельна жыць!
О, як цудоўна жыць, свой скарыстаўшы шанец!..
I сьніць, і сьніць, і сьніць... як падае ружанец –
бы знак тваіх самот – з-пад рызы, з-пад крыжа,
якія б так табе да твару пасавалі,
калі б ты быў сьвятар...
Ды тут жыве душа.
Мы ў храме абразоў абраз не цалавалі –
адно да аднаго ў абдымкі цені ўпалі...
Французскі, як шантан, і стомлены, як шык,
і, як ніколі ’шчэ, развольны, раскаваны...
З грудзей тваіх узьнік шалёны жарсны р-р-рык –
самотны, як абсэнт, жаданы, як нірвана.
Ён сьцішыўся, калі прамовіў ты: «Кахана...»
29.III.2005.
|
|
